Sakvæðingin - Stjórnmál 1

Ég var inni í eldhúsi að brytja niður þurrkaða ávexti samkvæmt helmingaskiptareglunni (helmingurinn upp í mig og hinn helmingurinn í fyllinguna sem ég var í þann veginn að fara að stappa inn í kjúklingabringur) þegar frúin hrópaði úr stofunni: „Þú ert kominn með 7 læk á fyrsta pistilinn þinn“.  Fyrir ykkur sem ekki vitið það þá er „læk“ það næsta sem við, sem ekki erum á Fésbókinni, komust því að eignast vini. Ég tek fram að ég held að mér hafi tekist að fela það fyrir frúnni, að gómar mínir voru því sem næst samanlímdir af af eplum og sætum apríkósum, þegar ég svaraði henni: „En hvað er ég kominn með mörg diss-læk?“.  „Það er ekkert svoleiðis í þessu kerfi“, svaraði hún á móti. „Ja hérna“ hugsaði ég með mér og sagði svo hátt og snjallt um leið og ég hugsaði um efnið í næsta pistli: „Við verðum að finna okkur einhverja óvini!“.  „Úff, gat nú verið“, var það sem ég heyrði úr stofunni en frá herbergi dóttur minnar var kallað: „Ásta! Hverju ertu gift?“. Það fylgir þessari sögu að dóttir mín hefur um nokkurt skeið dregið í efa hæfni fósturmóður sinnar til þess að velja sér maka.

En alla vega. Hér kemur sennilega fyrri pistillinn af tveimur um stöðu stjórnmála eins og ég sé hana úr fjarlægð.  Ég byrja á stjórnarflokkunum.

Ég var að reyna að rifja það upp í lestinni í morgun í hversu mörgum alþingiskosningum ég hef kosið og satt að segja þá man ég bara eftir því að hafa farið einu sinni á kjörstað.  Að minnsta kosti þá man ég eftir að hafa kosið Ingibjörgu Sólrúnu í það skiptið en ekki hvaða ár það var og er ekki alveg viss um hvort það voru borgarstjórnarkosningar eða hvort kosið var til Alþingis.  Þetta endurspeglar á einhvern hátt þá staðreynd að ég hef verið helminginn af síðustu 25 árum erlendis og sjaldan verið nógu „trúaður“ til þess að finna ræðismenn eða sendiráð til þess að kjósa stjórnmálaflokka á Íslandi.

Ég þefaði hins vegar bæði uppi ræðismennina í Bern og Zurich fyrir Icesave kosningarnar til þess að segja nei og fyrir forsetakosningarnar til þess að kjósa Ólaf.  Ferðin á skrifstofuna í Bern var eftirminnilegri fyrir þær sakir að starfsmennirnir á lögfræðiskrifstofunni sem sér um þetta lítilræði fyrir Lýðveldið Ísland, höfðu trúlega ekki séð Íslendinga svo árum skipti. Ég er hins vegar óvenju spenntur fyrir alþingiskosningarnar sem eru framundan og þá einkum dýnamíkinni í kjósendahópnum en ég hef reynt að ráða í hana allt kjörtímabilið.

Nú held ég að ég sé ekki að móðga neinn þegar ég segi að nú er að ljúka einhverri glórulausustu pólitísku vegferð sem að nokkrum stjórnmálaöflum hefur dottið í hug að leggja upp í. Það hlýtur að vera súrrealískt að vera fermdur inn í Samfylkinguna þessa dagana og hafa heftað sig við það „snjallræði“ að þrusa Íslandi inn í ESB og taka upp Evru sem lausn á efnahagsvanda, áður en að gruggið sem hrunið þyrlaði upp næði að setjast. Horfa svo upp á í framhaldinu hvert ríkið innan myntbandalagsins á fætur öðru missa tök á efnahagsmálum sínum. Manni hlýtur að líða eins og að maður sé að reyna að selja snákaolíu til þess að lækna meiriháttar sjúkdóma. Að raða ummælum Samfylkingarforustunnar upp í tímaröð í samhengi við atburðarásina í Evrópu er átakanlegt.  Núna síðast var þetta kórónað með pistli Björgvins G. Sigurðssonar á Pressunni, sem berst fyrir því á sinn yfirvegaða hátt, að fá að gera snjóhengjurnar að skuld við evrópska seðlabankann með því að taka upp Evru til þess að losna við gjaldeyrishöftin. Og Guð hjálpi mér ef pistillinn birtist ekki föstudeginum áður en Kýpur fer í gegnum sitt „Guð blessi Kýpur“-móment ... og innleiðir í framhaldinu „gjaldeyrishöft“. Eina ályktunin sem hægt er að draga af þessu er sú að fyrir SF fer fólk sem aldrei, undir nokkrum kringumstæðum, má koma nálægt almannafé.

En um Össur þykir mér vænt um: „Evran er að styrkjast!“.  Hann mun veðja á rautt eða svart til skiptis þangað til hann hittir á það. Hins vegar, með formann sem er holdgervingur árásarinnar á heimili landsmanna þá myndi ég veðja á að SF ætti lítið inn af óákveðna fylginu. ÁPÁ gæti þurft að sætta sig við 12-15% en það fer eftir því hvort að fólk uppgötvar fyrir 27. Apríl að Björt framtíð er ekki með neina stefnu. Ef það gerist þá gæti eitthvað af fénu skilað sér heim til Árna Páls.

Hvernig Vinstri Grænir gátu farið svona illa að ráði sínu er mér hulin ráðgáta en þeir eru reyndar sjálfir með kenningu um þetta.  Þetta er forsetanum að kenna af því að hann varð við þeirri ósk þjóðarinnar að leyfa henni að segja álit sitt á því hvort leggja ætti allt efnahagskerfi þjóðarinnar undir til þess að geta orðið við kröfu ESB um að gengið yrði frá Icesave áður en Ísland gæti gengið inni í sambandið. Og fylgið var að nálgast 5% þegar ákveðið var skipta um kúrs á helfararfleyinu sem í framhaldinu er stýrt af Katrínu Jakobsdóttur. Hún hefur lofað okkur því að fylgja nákvæmlega sömu stefnu og áður en boða hana bara í blíðari tón en Steingrímur gerði. Sér til halds og traust hefur hún varaformann sem var hafnað í prófkjöri í flokki sem rétt slefar inn á þing.  Hversu niðurlægjandi er það? Svar Katrínar við fylgishruninu er sú að það sé óeðlilegt að VG hafi mikið fylgi. Myndir þú ráða manneskju með slíka sannfæringu í að stýra fyrirtækinu þínu? „You couldn´t make this shit up“ myndu Bretarnir segja.

Til þess að selja miða inn á norrænu velferðina þá lögðust stjórnarflokkarnir í það illvirki að ætla að sakvæða allan almenning. 200 milljarðar af ólöglegum gengistryggðum húsnæðislánum, sem meðal annars voru veitt af banka sem þingmaður VG sat í stjórn fyrir, voru orsök hrunsins.  Hrunið hafði auðvitað ekkert að gera með að afskrifa þurfti 7-9000 milljarða af lofti sem pumpað hafði verið inn í eignarhaldsfélög sem styrktu stjórnmálaflokka og stjórnmálamenn. Staðreyndin er auðvitað sú að þær skuldir sem fást innheimtar eftir þetta hrun eru hjá heimilum og fyrirtækjum sem voru rekin með heiðarleg markmið í huga. Að ætla að innprenta þeim sjálfsfyrirlitningu eða kenna þeim einhverja lexíu með því að hneppa þau í skuldaþrældóm er vonlaus söluvara. Allt yfir 8% hjá Katrínu væri það sem Danir myndu kalla „jordskreds-sejr“.

En er virkilega enginn í VG eða SF sem veltir því fyrir séð eitt augnablik hvernig staða flokkana væri ef tímaröð aðgerða hefði bara verið snúið við? Hvað hefði gerst ef að norræna velferðarstjórnin hefði byrjað á að klára að vinna úr hruninu, nýtt þá staðreynd að þjóðin er þrátt fyrir allt með eigin gjaldmiðil sem gefur þá möguleika sem eru fyrir hendi núna við að leiðrétta skuldir, og sótt svo um aðild að ESB í framhaldinu? Er það ekki mögulegt að þjóðin hefði fylgt stjórninni með í þá vegferð í staðinn fyrir að fyrirlíta hana eins og staðan er núna?