Maraþonfærsla

Gleðileg jól öll sömul.

Þegar ég geri upp bloggárið þá stendur ein færsla upp úr og hún var um hlaup en hún fékk heil 4 læk.  Það þýðir með öðrum orðum að á þeim pistli hefur verið einn "gestalækari" fyrir utan þá þrjá "tryggu" lesendur síðunnar sem vegna skyldleika og meðaumkunnar verða að læka alla pistlana mína (mamma, tengdamamma og frúin).

En ég tel rétt að bregðast við þessari "múgæsingu" með öðrum pistli um hlaup enda er tilefnið ærið því ég var að byrja á 16 vikna lokaundirbúningsprógramminu fyrir Zurich maraþonið í apríl. Fram að þessu hef ég farið þetta bara á brjóstvitinu sem aldrei skilar mér langt en núna styðst ég sem sagt við viðurkenndan litteratúr til þess að gera heiðarlega atlögu að þessu. Ég hlóð þessu 16 vikna prógrammi niður af vefnum hlaup.is og þeir aðilar skulu hafa kærar þakkir fyrir að gera þetta aðgengilegt.

Prógrammið miðar við 4 hlaup á viku sem í lengd eru frá 8 km í viku 1 upp í 32 km í viku númer 13 en þaðan er trappað niður að maraþoninu sjálfu. Það er lítið minnst á hraða í prógramminu þannig að ég hef sörfað allt alnetið frá Bali til Alaska til þess að finna á hvaða hraða æskilegt sé að hlaupa löngu hlaupin í undirbúningnum. Brjóstvitið hefur sagt mér að hlaupa bara eins og fætur toga og vonast svo til að örvæntingin skili manni síðustu kílómetrnunum en þegar ég reikna út meðalhraðan í þessum 26 km hlaupum sem ég hef farið undanfarna mánuði þá er hann átakanlega lágur miðað við ástandið á mér við lok hlaups. Og alnetið vill hafa þetta öðruvísi, því þar er oft mælt með að hlaupa löngu hlaupin á maraþonhraða -20% fyrri helming (sem sagt 20% hægar en áætlaður maraþonhraði) og svo maraþonhraða -10% seinni helming.  Ég prófaði þetta um síðustu helgi og viti menn að meðalhraðinn minn var bara ekkert verri en þegar ég hef verið að rembast með brjósvitið (eða skort á því sama) sem mitt helsta vopn.

Það sem hefur verið til bóta undanfarið er að hérinn minn (frúin) er búinn að ná sér eftir axlaraðgerð og er byrjaður að hlaupa með mér aftur.  Það gerir allt lífið léttara nema hvað að hérinn neitaði að hlaupa með mér áfram nema að ég færi að klæða mig "almenninlega" og linnti ekki látum fyrr en ég var búinn að kaupa mér slim-fit hlaupabuxur sem að "allir eru í".  Ég er vanur að hlaupa bara í veiðifötunum mínum (fleecebuxur, ullarsokkar og SIMMS veiðipeysa) en mér skilst að hlaupatískan sé komin eitthvað lengra en það.  Ég maldaði auðvitað lengi í móinn og fyrst með þeim rökum að menn í mínum þyngdarflokki gætu fengið öll snið til þess að líta út eins og "slim-fit" en frúin keypti það ekki. Reyndar er það svo að þetta passar ekki alveg lengur því mér er sagt að ég hafi lést um ca. 30 kg, sem er reyndar gróf áætlun því þegar ég var hvað þyngstur þá áttum við ekki stórgripavigt þannig það gæti skeikað 5 kg í báðar áttir.  Ég tek það fram að ég sá aldrei neinn mun á mér og fannst ég alltaf stórglæsilegur en sú skoðun mun ekki hafa verið útbreidd, ekki einu sinni á heimilinu. Ég skal hins vegar viðurkenna að  buxurnar sem ég var í á þessum tíma og fannst oft annsi þröngar, eru grunsamlega stórar þegar ég breiði úr þeim fyrir framan mig og virði þær fyrir mér frá austri til vesturs.

Það næsta sem ég prófaði í andófi gegn þessari slim-fit væðingu var að í raun væru íþróttafyrirtækin bara að stela gamalli hönnun sem væri hið klassíska íslenska föðurland og ég gæti auðvitað hlaupið í svoleiðis flík en þá skyldi það vera frá Gefjun eða öðrum viðurkenndum framleiðanda. Ég lýsti því svo fyrir frúnni hvernig ég hyggðist gera vinum okkar í þýsku íþróttabúðinni í Waldshut grein fyrir því hvaðan þessi hönnun væri í raun komin þegar hún áttaði sig á því að orðin "das Vaterland" kæmu marg oft fyrir í þeim samskiptum mínum við þýskt afgreiðslufólk þá sagði hún stopp.

Og þrátt fyrir allt mitt hetjulega andóf þá er ég sem sagt kominn í þröngar hlaupabuxur enda hefði það verið stílbrot ef maður hefði ekki bara hlýtt því sem frúin tilkynnir manni í boðhætti.  Ég skal játa það að ég tel öruggt að hönnuðurnir á þessum flíkum hafi ekki haft miðaldra skrifstofublók í huga þegar þeir voru að teikna þetta á einhverjar sveltar gínur, a.m.k. þá var það þannig þegar ég fór fyrst í þetta og reyndi að færa til "varabirgðir" líkamans sem bunguðu út hér og þar, að um leið og ég hafði ýtt þeim inn á einum stað þá spratt út ný bunga annars staðar. En alla vega, aðalatriðið er að ég er kominn með hérann minn aftur og þó ég þurfi að líta út eins og fábjáni til þess að fá hann með mér í þetta þá er það vel þess virði.

Ég held brjáluðum "aðdáendum" síðunnar upplýstum í sambandi við framhaldið á þessu maraþonplotti.  Með einhverri heppni þá kemst ég í mark í hlaupinu en ætli að maður verði ekki að sætta sig við að vera 4:00 til 4:15 klst:mín á leiðinni. Tími stórra íþróttaafreka er víst liðinn (kom hann einhvern tímann?).