Er það ekki heldur ríflegt?

Er það rétt áætlað hjá mér að hagnaður bankanna sé af sömu stærðargráðu og hagnaður allra sjávarútvegsfyrirtækja í landinu? M.ö.o. að hver einasti sporður sem dreginn er að landi þyrfti í raun að fara ofan í þessa holu svo halda megi úti þessari "þjónustu"? Er ég sá eini sem finnst það heldur mikið í lagt fyrir tiltölulega lítið viðvik?

Hagnaður 81 milljarður

Úff!

Hvað á maður að segja? Engin stefnuskrá, engar hugmyndir og svo skilar Guðmundur Steingríms að sjálfsögðu auðu í einu stærsta hagsmunamáli þjóðarinnar. Er ekki með neitt. Algjörlega blankó. Ég get svarið það að það væri betra fyrir Bjarta Framtíð að halda bara fast í upphaflega prógrammið, að tjá sig aldrei um neitt sem skiptir máli.

En hvað segja kjósendur þessa flokks? Hvernig sjá þeir fyrir sér að höftin verði losuð? Gera 781 milljarða snjóhengju (síðasta mat SÍ) að skuld inni í Seðlabanka Evrópu eins og systurflokkurinn hefur barist svo hatramlega fyrir eða ...?

Ég held ég verði að taka undir með Lilju Mósesdóttur sem skrifaði einhversstaðar í kommentakerfi á fjölmiðli nýlega að almenningur væri ótrúlega kærulaus í afstöðu sinni gagnvart þeirri hættu sem steðjar að.

 

Bæri hag kröfuhafa fyrir brjósti

Brynjar og bleiki fíllinn

Mér líst vel á að Sigmundur haldi áfram með þetta mál því það er bleikur fíll í skýrslunni hans Brynjars en undirstrikunin er mín:

„Mat Deloitte á yfirfærðum eignum var sömu annmörkum háð og bráðabirgðamat FME þar sem mikil óvissa ríkti um verðmæti eignanna. Rétt er að taka fram í þessu sambandi að í fyrirmælum FME til matsaðilans kom fram að ekki skyldi miða við “fire sale” eða “brunaútsölu” heldur horfa í gegnum hagsveifluna í matsvinnunni, þ.e. að miða skyldi við “through the cycle view” eins og það er orðað í fyrirmælunum. Er það í samræmi við 6. gr. yfirlýsingar Seðlabankans og fjármálaráðherra fyrir hönd ríkisins til Alþjóðagjaldeyrissjóðsins (AGS) frá 15. nóvember 2008, þar sem því var heitið að kröfuhafar myndu ekki skaðast sérstaklega við það að bönkunum yrði skipt upp.“

Nú er rétt að minna fólk á að það sem hefði verið þjóðhagslega hagkvæmasta útkoman út úr uppgjöri bankana hefði verið sú að skuldir hefðu verið afskrifaðar eins mögulegt væri og innistæður tryggðar upp í topp til þess að lágmarka eignir þrotabúanna og þar með vandann sem felst í því að koma kröfuhöfum úr landi.

Og í guðanna bænum ekki niðurlægja ykkur með því að tala um eignaréttar hitt og eignarréttar þetta, eins og Brynjar gerir í skýrslunni, því kjarninn í neyðarlagaferlinu öllu er ein risastór bótalaus eignatilfærsla frá kröfuhöfum til innistæðueigenda. Þessi tilfærsla hélt fyrir dómsstólum. Þess utan þá sitja skattgreiðendur á Íslandi uppi með holu í ríkisbókhaldinu upp á 1500-2000 milljarða vegna hrunsins sem engar bætur hafa ennþá fengist upp í. Hvaða eignaréttarvarnir eru fólgnar í því?

Það sem við höfum hins vegar orðið vitni að, allt frá hruni, er að leiðtogar landsins hafa skorast undan því að reyna að þvinga útkomu uppgjörsins í áttina að þessum lykilhagsmunum okkar. Undirstrikaði textinn er bara ein birtingarmynd af þessu en annar bleikur fíll (sem er jafnstór og olíuskip) er Icesave-málið allt. Og þetta hefur verið orðað með ýmsum hætti; Árni Páll og Katrín Júlíusdóttir tala gjarnan um að við verðum að „standa við alþjóðlegar skuldbindingar okkar“ þegar talað er um að taka á kröfuhöfum og Steingrímur J. var með „endurreisn orðspors Íslands“ á heilanum allt síðasta kjörtímabil. Og planið við þá endurreisn var auðvitað að sleikja upp kröfuhafa með því að skuldavæða landið og innprenta lýðnum sjálfhatur sem selst eins heitar lummur á vinstrivængnum.

Þá þarf varla að rifja upp frammistöðu SÍ, FME og nokkura ráðherra þegar þeir reyndu að fá afturvirka SÍ vexti dæmda á gengistryggðu lánin undir þeim formerkjum að bankakerfið væri að fara til helvítis. Bankakerfið hefur núna, þrátt fyrir að hafa bara unnið hlutasigur í því máli bókfært hjá sér ca. 300 milljara virðisaukningu á lánasöfnum sem Brynjar telur að „hefði hugsanlega mátt semja um hlutdeild í“ !!! You couldn‘t make this shit up, could you? Hagsmuni hverra voru FME, SÍ og ráðherrar að verja þegar þeir voru að berjast fyrir því troða borgurum landisns ofan í grjótnámur bankana? Þessi virðisaukning hefur aukið á vanda okkar við að aflétta höftunum.     

En svo er það auðvitað spurningin, hversu miklu af þessu er hægt að klína á Steingrím, því hann gengur inn í samkomulag sem hrunstjórnin hafði gert við AGS. En ég hygg samt að miðað við hvernig hann að hagaði máli sínu fyrir kosningarnar 2009, með ítrekaðar „over my dead body“ yfirlýsingar um ICESAVE, ESB og AGS, að kjósendur VG hafi mátt hafa aðrar væntingar til SJS en að hann viki frá því að berjast fyrir þessum meginhagsmunum þjóðarinnar sem ég lýsi hér að ofan.

En það þarf enginn að efast um að ístöðuleysið hafði afeiðingar fyrir VG í kosningunum 2013. Fylgið var komið niður fyrir 5% í skoðanakönnunum þegar SJS var loksins skipt út fyrir Katrínu Jakobs og henni væntanlega gert að tjá sig aldrei um málefni sem neinu máli skipta ... Og taka þar með upp stefnu Bjartrar Framtíðar í heilu lagi og án nokkura breytinga.

Vill rannsókn erlendra aðila

Virðing dómsstóla (eða skortur á því sama)

Virðing dómsstóla hefur aðeins verið í umræðunni í vikunni eftir dóminn í Al Thani málinu og eftirfarandi er haft erfir Hrafni Bragasyni fyrrverandi dómara við Hæstarétt:

„Fram­ganga af þess­um toga er ekki gagn­leg í hinu stóra sam­hengi. Ef lög­menn fara al­mennt að koma fram eins og upp­lýs­inga­full­trú­ar – og þetta fer að verða föst rútína fyr­ir þá sem er verið að verja – að þá held ég að gagn­vart al­menn­ingi sé þetta of­ur­lítið erfitt. Hverju á al­menn­ing­ur sem er ekki inni í mál­um að trúa? Marg­ir gera eng­an mun á lög­mönn­um og dómur­um. Maður sér líka á skoðana­könn­un­um að tor­tryggni gæt­ir gagn­vart dóm­stól­un­um, sem ég held að sé eng­in ástæða til. Ég hef aldrei séð það ger­ast fyr­ir fé­laga mína [í dóm­ara­stétt] að þeir séu ekki að leggja sig fram fyr­ir dóm­stól­ana og kom­ast að réttri niður­stöðu. Ég á því bágt með að átta mig á þess­um viðhorf­um og hvers vegna fólk virðist ekki treysta dóm­stól­um. Traustið á þá virðist á niður­leið, sam­kvæmt skoðana­könn­un­um,“

Ég held að það sé rétt hjá Hrafni að virðing fyrir dómskerfinu hafi farið mælanlega minnkandi eftir hrun en ég tel ólíklegt að þar spili hegðun lögfræðinga í réttarsal (eða utan) aðalhlutverk.  Það sem má ekki gleymast í þessu samhengi er að eftir hrun þá gerðist það sjálfsagt í fyrsta sinn í sögu dómskerfisins að breiður hópur almennra borgara fór að lesa dóma orð fyrir orð vegna þess að þorri almennings átti mikið undir dómsniðurstöðum vegna ólöglegrar lánastarfsemi.

Og þetta hefur á köflum verið dálítið ískyggilegur lestur. Ég hef t.d. oft bent fólki á að bera saman dóm Páls Þorsteinssonar frá Héraðsdómi Reykjavíkur í fyrsta gengislánamálinu (E-4501/2009) og svo dóm Áslaugar Björgvinsdóttur (E-7206/2009) í svipuðu máli en hún var fyrst dómara til þess að vinda ofan af gengistryggingunni. Eftir þann samanburð þá kemst maður ekki hjá því að velta því fyrir sér hvað hafi eiginlega gengið á í dómskerfinu áður en almenningur fór að hafa virkt eftirlit með því.

Staðreyndin er sú að allir geta lesið lögin og túlkað (eftir eigin höfði) og það hefur sýnt sig að lagaskilningur almennings er ekki svo galinn. Mikið af þeirri röksemdafærslu sem hefur náð inn í málflutning og jafnvel dóma í lánamálunum hér eftir hrun á rætur sínar að rekja til leikmanna.  Það sem veikir hins vegar traustið á dómskerfinu eru skógarferðirnar þ.e.a.s. þegar dómstólar víkja frá túlkun sem er augljóslega í samræmi við lög til þess að koma að sjónarmiðum sem virðast á köflum tæplega standast lög eða vera í besta falli vafasöm. Það skilur eftir þá tilfinningu hjá fólki að dómstólar hiki ekki við að fórna vitsmunum fyrir hagsmuni.

Sem dæmi um þetta er hægt að taka niðurstöðuna í máli sem flestir kannast við sem eitthvað hafa fylgst með umræðunni um lánamálin og það er vaxtadómurinn (471/2010) þar sem vaxtaákvæði gengistryggðra lánasamningana er vikið til hliðar og Seðlabanka vextir settir á í staðinn. Marínó G. N. hefur leitt að því líkum að Hæstiréttur hafi einfaldlga gert mistök í því máli en þegar rétturinn fékk tækifæri til þess að vinda ofan af þessu í máli (202/2014) þá lætur hann sér það úr greipum ganga. En rök Hæstaréttar fyrir því að víkja samningsvöxtum til hliðar eru eitthvað á þessa leið: Að þar sem að gengistrygging er ólögmæt þá falla samningsvextir úr gildi og þar með er hægt draga þá "augljósu" ályktun að ekki hafi verið samið um vextina (það má minna á að það er vaxtafrelsi í landinu), þá megi beita ákvæði í vaxtalögum sem kveður á um hvað gera skuli þegar ekki er samið um vexti þegar ætla mætti að vexti af láni skuli greiða!

Nú eru það ekki bara leikmenn sem telja að það vera í fullu samræmi við lög að samningsvextir skuli látnir standa, því það kom margoft fram í viðtölum við Magnús Thoroddsen fyrrverandi forseta hæstaréttar og hans greinarskrifum árið 2010, að samningsvextir væru eðlilegasta útkoman úr þessum dómsmálum (og í fullu samræmi við lög).

Og það stefnir í meira bras eftir verðtryggingardóm héraðsdóms Reykjavíkur fyrir stuttu síðan. Sá dómur kveður ekki á um að það brot lánveitandans að hafa ekki áætlað kostnað við lántöku rétt, skuli ekki hafa afleiðingar. Hann kveður bara á um að brotið skuli ekki hafa þær afleiðingar sem lántakinn fór fram á (að verðtryggingarþátturinn falli burt) en að því sögðu þá kunni lánveitandinn að eiga möguleika á einhverjum bótum vegna þessa skussaskapar lánveitandans.  Nú tel ég líklegt að þetta verði líka niðurstaða Hæstaréttar og þá kann að bíða okkar margra ára farsi sem leikinn verður á meðan lántakendur reyna að finna hvar sáraukamörk dómstóla liggja þegar kemur að því að ákvarða brotinu viðeigandi fjárhagslegt tjón fyrir lánveitandann.  Mun það miðast við 0 krónur eða mun það miðast við 4% þak á verðbætur?

Í stuttu máli sagt, þá hefur það áunnið dómskerfinu takmarkaða virðingu hjá stórum hópi borgara þessa lands, að sú staðreynd að í landinu hafi svo að segja enginn löglega útfærð neytenda lánastarfesmi farið fram frá því árið 2001, skuli ekki hafa neinar eða algjörlega óverulegar fjárhagslegar afleiðingar fyrir lánveitendur. Þvert á móti þá tókst þeim að ná undir sig umtalsverðum fjölda fasteigna með uppboðum á eignum sem lágu sem veð undir ólögmætum lánum. Sumt af því verður ekki rakið til annars en þess hversu t.d. Hæstiréttur hefur verið óskýr í sínum úrskurðum sem hefur dregið þetta ferli allt á langinn og enn sér ekki til lands bráðum 7 árum eftir hrun. 

Lögmenn horfist í augu við sjálfa sig

Hokurblætið trompaði hugsjónirnar

Það hefði óneitanlega verið sérstök staða ef Steingrímur J. hefði þegið starfið sem „landstjóri AGS“ yfir Grikklandi og verið á kafi í eymdarvæðingu landsins þegar vinstriflokkurinn Syriza, sem væntanlega er systurflokkur VG, vinnur þennan kosningasigur. En ólíkt er hlutskipt SJS og Alexis Tsipras leiðtoga Syriza; sá fyrri fann ást sinni stað í AGS og Evrópusambandinu en sá seinni ætlar að taka slaginn við peningavaldið að því er manni skilst.

Og lái honum hver sem vill. Ég hef ferðast til Ítalíu, Portúgal og Grikklands eftir hrun og staðan í Grikklandi var sjokkerandi miðað við hin löndin. Engir bílar á hraðbrautunum, engar auglýsingar á ryðguðum auglýsingaskiltunum meðfram vegunum því það er enginn til þess að horfa á þau eða kaupa vörurnar sem þar væri hægt að auglýsa; fólk sofandi í ónýtum skýlum undir brúm yfir uppþornaða árfarvegi og svo framvegis. Ég hitti prófessor í Patras sem var að fara á eftirlaun eða réttara sagt hafði náð aldri en það verða engin eftirlaun. Hann vissi ekki hvernig hann ætlaði að fara að því að lifa af en ást hans á Grikklandi og grískri menningu hafði ekki bilað. Það var aðdáunnarvert en þessi ferð mín þangað niður eftir snart mig töluvert skal ég að viðurkenna. Ég velti því fyrir mér hvaða flokk hann hefur kosið í dag.

En maður kemst ekki hjá því að hugsa til þess að við treystum SJS árið 2009 jafnvel og Grikkir virðast ætla að treysta Alexis Tipras í dag. Hvað geta svo Grikkir lært af okkar rússíbanareið frá hruni? Að minnsta kosti það að þegar kemur að íslenskum vinstrimönnum þá mun hokurblætið alltaf trompa husjónirnar því þegar tækifærið loksins kom til þess að takast á við „auðvaldið“ þá skorti þá einfaldlega kjarkinn með örfáum undartekningum þó.

Syriza sigrar í kosningum

Loksins

Loksins.  Það er búið að bíða lengi eftir því að þessi gögn kæmu fram í dagsljósið. Og loksins koma einhver viðbrögð frá ráðamönnum en Sigmundur Davíð var á Bylgjunni í morgun og lofaði því að þetta yrði skoðað.

Málið snýst um tvennt að mínu viti; annars vegar um hvort að velferðarstjórninni hafi verið heimilt að víkja með jafn afgerandi frá úrskurðum FME frá í október 2008 og hún gerði með því að endursemja við kröfuhafa árið 2009.  Í upphaflegu úrskurðum FME er kveðið á hvernig eignir og skuldir skulu fluttar á milli bankana og niðurstaða Sigurðar G. á Bylgjunni í morgun (eins og ég skildi hann) var sú að það hafi ekki verið heimilt að víkja frá úrskurðum FME með þeim hætti sem það var gert.

Hins vegar þá finnst mér málið snúast um það hvor að heimilt sé að innheimta yfirfærðar skuldir á öðru verði en þær eru skráðar í stofnefnahagsreikningi nýju bankana. Reyndir bankamenn hafa sagt mér að það sé ekki heimilt en ég veit það ekki sjálfur fyrir víst.

Ef að það er hins vegar niðurstaðan að þarna hafi verið farið á svig við lög þá er eins áríðandi og að sólin haldi áfram að koma upp á morgnanna að farið verið á eftir þeim ráðamönnum, embættismönnum og bankamönnum sem tóku þátt í þessu. Það er eina leiðin til þess að aga kerfið til þess að láta af þeim ósið að gefa sífellt afslátt af góðum vinnubrögðum.

Menn geta svo spurt sig að því hvaða kraftar drifu verkið hjá velferðarstjórninni við að velja þessa leið. Ég hef svo sem áður minnst á það á þessari síðu að ég tel að ESB umsóknin hafi verið ráðandi í því hvernig bankakerfið var uppbyggt.  Geir H. Haarde hefur sagt frá því í tvígang að Manuel Barroso hafi hringt í hann haustið 2008 og farið fram á "góðan vind" með kröfuhöfum íslensku bankana.  Þá kom það skýrt fram hjá Lilju Móses og Atla Gísla þegar þau yfirgáfu skipið að það hefði verið ljóst af hálfu ESB að sambandið tæki ekki við umsókninni frá Íslandi nema að íslenska ríkið tryggði að Icesave yrði gert upp. Og það verður seint sagt að velferðarstjórnin hafi haldið aftur af sér við að verða við þessum óskum/kröfum.  Öll uppbygging nýja Landsbankans endurspeglar þá þörf sem velferðarstjórnin taldi sig hafa að þurfa að búa til eignir til þess að koma inn í þrotabú gamla Landsbankans. Og í framhaldi af þessu hlýtur maður að spyrja sig að því hvort að óuppgert Icesave hafi í raun verið ástæðan fyri því að vinna við ESB umsóknina stöðvaðist árið 2011.  

Ég veit að ég hljóma eins og ég sé orðinn vitstola af bjartsýni en það sem ég gæti óskað mér að myndi gerast núna í framhaldi af þessu er að fólk sem styður vinstri flokkana hætti í eitt skipti fyrir öll að sá í akur óvina okkar með því að reyna að tala niður úrbætur í skuldamálum heimila og fyrirtækja. Það er einfaldlega stórhættulegt fyrir efnahagskerfi þjóðarinnar ef ekki tekst að koma í veg fyrir það að kröfuhafar nái að breyta krónueignum sínum í erlendan gjaldeyri. Þessar nýju upplýsingar geta hjálpað okkur við að vinda ofan af þessum vanda sem við erum í.   

Stórfelld svik og blekkingar

Maraþonfærsla

Gleðileg jól öll sömul.

Þegar ég geri upp bloggárið þá stendur ein færsla upp úr og hún var um hlaup en hún fékk heil 4 læk.  Það þýðir með öðrum orðum að á þeim pistli hefur verið einn "gestalækari" fyrir utan þá þrjá "tryggu" lesendur síðunnar sem vegna skyldleika og meðaumkunnar verða að læka alla pistlana mína (mamma, tengdamamma og frúin).

En ég tel rétt að bregðast við þessari "múgæsingu" með öðrum pistli um hlaup enda er tilefnið ærið því ég var að byrja á 16 vikna lokaundirbúningsprógramminu fyrir Zurich maraþonið í apríl. Fram að þessu hef ég farið þetta bara á brjóstvitinu sem aldrei skilar mér langt en núna styðst ég sem sagt við viðurkenndan litteratúr til þess að gera heiðarlega atlögu að þessu. Ég hlóð þessu 16 vikna prógrammi niður af vefnum hlaup.is og þeir aðilar skulu hafa kærar þakkir fyrir að gera þetta aðgengilegt.

Prógrammið miðar við 4 hlaup á viku sem í lengd eru frá 8 km í viku 1 upp í 32 km í viku númer 13 en þaðan er trappað niður að maraþoninu sjálfu. Það er lítið minnst á hraða í prógramminu þannig að ég hef sörfað allt alnetið frá Bali til Alaska til þess að finna á hvaða hraða æskilegt sé að hlaupa löngu hlaupin í undirbúningnum. Brjóstvitið hefur sagt mér að hlaupa bara eins og fætur toga og vonast svo til að örvæntingin skili manni síðustu kílómetrnunum en þegar ég reikna út meðalhraðan í þessum 26 km hlaupum sem ég hef farið undanfarna mánuði þá er hann átakanlega lágur miðað við ástandið á mér við lok hlaups. Og alnetið vill hafa þetta öðruvísi, því þar er oft mælt með að hlaupa löngu hlaupin á maraþonhraða -20% fyrri helming (sem sagt 20% hægar en áætlaður maraþonhraði) og svo maraþonhraða -10% seinni helming.  Ég prófaði þetta um síðustu helgi og viti menn að meðalhraðinn minn var bara ekkert verri en þegar ég hef verið að rembast með brjósvitið (eða skort á því sama) sem mitt helsta vopn.

Það sem hefur verið til bóta undanfarið er að hérinn minn (frúin) er búinn að ná sér eftir axlaraðgerð og er byrjaður að hlaupa með mér aftur.  Það gerir allt lífið léttara nema hvað að hérinn neitaði að hlaupa með mér áfram nema að ég færi að klæða mig "almenninlega" og linnti ekki látum fyrr en ég var búinn að kaupa mér slim-fit hlaupabuxur sem að "allir eru í".  Ég er vanur að hlaupa bara í veiðifötunum mínum (fleecebuxur, ullarsokkar og SIMMS veiðipeysa) en mér skilst að hlaupatískan sé komin eitthvað lengra en það.  Ég maldaði auðvitað lengi í móinn og fyrst með þeim rökum að menn í mínum þyngdarflokki gætu fengið öll snið til þess að líta út eins og "slim-fit" en frúin keypti það ekki. Reyndar er það svo að þetta passar ekki alveg lengur því mér er sagt að ég hafi lést um ca. 30 kg, sem er reyndar gróf áætlun því þegar ég var hvað þyngstur þá áttum við ekki stórgripavigt þannig það gæti skeikað 5 kg í báðar áttir.  Ég tek það fram að ég sá aldrei neinn mun á mér og fannst ég alltaf stórglæsilegur en sú skoðun mun ekki hafa verið útbreidd, ekki einu sinni á heimilinu. Ég skal hins vegar viðurkenna að  buxurnar sem ég var í á þessum tíma og fannst oft annsi þröngar, eru grunsamlega stórar þegar ég breiði úr þeim fyrir framan mig og virði þær fyrir mér frá austri til vesturs.

Það næsta sem ég prófaði í andófi gegn þessari slim-fit væðingu var að í raun væru íþróttafyrirtækin bara að stela gamalli hönnun sem væri hið klassíska íslenska föðurland og ég gæti auðvitað hlaupið í svoleiðis flík en þá skyldi það vera frá Gefjun eða öðrum viðurkenndum framleiðanda. Ég lýsti því svo fyrir frúnni hvernig ég hyggðist gera vinum okkar í þýsku íþróttabúðinni í Waldshut grein fyrir því hvaðan þessi hönnun væri í raun komin þegar hún áttaði sig á því að orðin "das Vaterland" kæmu marg oft fyrir í þeim samskiptum mínum við þýskt afgreiðslufólk þá sagði hún stopp.

Og þrátt fyrir allt mitt hetjulega andóf þá er ég sem sagt kominn í þröngar hlaupabuxur enda hefði það verið stílbrot ef maður hefði ekki bara hlýtt því sem frúin tilkynnir manni í boðhætti.  Ég skal játa það að ég tel öruggt að hönnuðurnir á þessum flíkum hafi ekki haft miðaldra skrifstofublók í huga þegar þeir voru að teikna þetta á einhverjar sveltar gínur, a.m.k. þá var það þannig þegar ég fór fyrst í þetta og reyndi að færa til "varabirgðir" líkamans sem bunguðu út hér og þar, að um leið og ég hafði ýtt þeim inn á einum stað þá spratt út ný bunga annars staðar. En alla vega, aðalatriðið er að ég er kominn með hérann minn aftur og þó ég þurfi að líta út eins og fábjáni til þess að fá hann með mér í þetta þá er það vel þess virði.

Ég held brjáluðum "aðdáendum" síðunnar upplýstum í sambandi við framhaldið á þessu maraþonplotti.  Með einhverri heppni þá kemst ég í mark í hlaupinu en ætli að maður verði ekki að sætta sig við að vera 4:00 til 4:15 klst:mín á leiðinni. Tími stórra íþróttaafreka er víst liðinn (kom hann einhvern tímann?).

Er ballið að byrja?

Ég er ekkert sérlega trúaður á tilviljanir í þessum málum. Ef ég á að giska á eitthvað þá finnst mér líklegt að Heiðar Már hafi farið fram með þessa beiðni í samráði við stjórnvöld. Seðlabanki Íslands gæti mín vegna hafa verið að máta hugmyndina um 35% útgönguskatt á kröfuhafana í síðasta mánuði til þess að þeir gætu vanist henni. Og svo lært að elska hana þegar þeir sjá fram á að bankarnir gætu verið þvingaðir í þrot af einstökum kröfuhöfum án þess að setja þyrfti um þá aðgerð sérstök lög.

En það er rétt að taka það fram að ég veit svo sem ekkert um þetta en ég tók hins vegar eftir því þegar ég var á netinu í lestinni á leiðinni til Þýskalands í morgun að kröfuhafi í Glitni hefði selt kröfur sínar sem voru 50 milljarðar að nafnvirði. Sem er athyglisverð tímasetning á sölunni í ljósi atburða dagsins. Áræðanlegar upplýsingar um verð hefðu verið áhugaverðar.

En planið virðist sem sagt vera þetta; að hleypa út í gegnum höftin greiðslum upp í forgangskröfur í gamla Landsbankann, sem er það sem gert hefur verið gert í sambandi við forgangskröfur á Glitni og Kaupthing, en dunda sér svo við að snýta almennum kröfuhöfum. Þeir geta valið um 35% útgönguskatt eða gjaldþrot og kröfur greiddar í framhaldinu út í krónum, þ.e.a.s. ef Heiðar Már vinnur sitt mál í Héraðsdómi.

Ég legg til að við „lækum“ þetta hjá Heiðari en hækkum jafnframt útgönguskattinn.

Kv. Seiken

Vill gjaldþrotaskipti á Glitni

Engin löglega útfærð neytendalán í meira en áratug?

Við höfum í dag, að því að mér sýnist, færst stóru skrefi nær því að þurfa að horfast í augu við að á Íslandi hafi engin löglega útfærð neytendalánastarfsemi verið stunduð í meira en áratug. Að minnsta kosti þá eru upphæðirnar af löglega útfærðum neytendalánum svo lágar í samhengi við ólöglega úfærð gengistryggð og verðtryggð húsnæðislán, bílalán og mögulega námslán að það tekur því ekki að minnast á þau.

EFTA dómstóllinn setur sem sagt það í hendur landsdómsstóls að velja brotinu viðeigandi afleiðingar og stóra spurningin er þá auðvitað sú hvort Héraðsdómur ætlar í einhverja skógarferð með þetta mál eða, að fella niður verðtryggingarákvæði lánasamningana sem er rökréttasta afleiðingin af þessar brotastarfsemi.

Kv. Seiken.

Ekki má miða við 0% verðbólgu

Almenn krafa myndi hjálpa

Undanfarna daga hefur maður orðið var við að það örli á einhverskonar sammúð með kröfuhöfum bankanna og hræðsluáróðri um að það muni aldrei koma erlend fjárfesting til Íslands ef við beitum þá hörku. Gleymið þessu, því ef allt hefði ræst sem að skjálfandi á beinunum menn sögðu okkur um afleiðingar af því að segja nei við Icesave, þá værum við á "norður-Kúbu". Það er einfaldlega öllum í heiminum sama um það hvort að einhverjir vogunnarsjóðir fái meira eða minna út úr sinni spákaupmennsku.  

En þegar það er sagt þá er rétt að minna á það er sunnudagsmorgun og þá hefur maður leyfi til þess að hafa fullkomlega rangt fyrir sér þegar maður ályktar yfir rótsterkum kaffibolla. En vandamálið er stórt og sjálfsagt að leita allra leiða til þess að leysa það. Þetta snýst um að vinda ofan af ca. 1000 milljarða krónueignum sem við höfum ekki efni á að greiða út til kröfuhafa í gjaldeyri. Og þetta snýst um að vinna til baka eitthvað af því 2000 milljarða tjóni sem íslenskir skattgreiðendur sitja uppi með í formi ríkisskulda vegna þess að einkafyrirtæki fóru á hausinn við að gullhúða heilsteikta grísi.  Þann penning þurfum við einfaldlega að ná í og hlífa þá í engu aðilum sem gæti ekki verið meira sama um hvort að islensk heilbrigðis- og menntakerfi molna niður að grunni þegar þeir innleysa margfalldan hagnað. 

Og það dugar mér ekki sem rök gegn því að fara "geislasverðsleiðina" sem Guðbjörg skattalögfræðingur hjá Deloitte lagði til í vikunni, að Vilhjálmur Þ. Á. Vilhjálmsson lögfræðingur segi að skattakrafa ríkisins verði í besta falli almenn krafa í þrotabú bankanna. Ef skattakrafa ríkisins fæst samþykkt sem almenn krafa þá dugar það væntanlega til þess að vinda ofan af höftunum að viðbættum 500 milljarða úgönguskatti. Krafan yrði af stærðargráðunni 36% af 60000 milljörðum sem gera ca. 2200 milljarðar. Það gera c.a. 500 milljarða til ríkisins í 25% endurheimtum ef ég er ekki að misskilja þetta allt saman.

En á morgun er von á seinna EFTA álitinu um verðtrygginguna. Ég krossa fingur fyrir þjóðina í von um að dómstóllinn beri gæfu til þess að úrskurða lántakendum í hag.  Það myndi rýra lánasöfn/eiginfé bankanna sem væri mikil hjálp í þerri viðleitni okkar að bræða niður krónueignir erlendra kröfuhafa og að endurreisa efnahagskerfi landsins.

Ríkið geti ekki þurrkað upp þrotabúin